چند کار سپید که در کتابها نیامد.


۱)نگاه

 

آشفته کرده ای

نگاه مرا در نگاه خود

آشفته تر دلم

وقتی که دزدیده می پایی

                 مشتاق

                      موج نگاهم را

از هر تلاقی نگاه

از ابر آه

برق شوق می تابد

باران غصه

از پشت پای تو

حبابهای فراموشی را تداوم می بخشد

وقتی که می روی

رنگین کمان اندوه

در دل کمانه می کند

 

اردیبهشت 84

۲) گذر

بیا

تا در تباتب عشق

لحظه های بودن را ببوسم

تا رفتنت

نمانده چیزی

و با من

آهی

که بدرقه ات می کند

موج صدای تو

وقتی کلام « دوستت دارم» را

             سر دادی

ای من

با کدام قافله ی عشق

از دروازه زمان گذشتی

 

فروردین 84

 

 ۳) شروه

 

 

دام غزل را

بارها گسترده ام

         گریختی

آن سان بزرگی

که در قصیده هم

بایک ترانه چگونه ای؟

در بند بند وجودم

اکنون که می روی

...باد شروه می جوشد

« مرا دیدار رویت مشکل افتاد

چو کارم با خیالات دل افتاد

نه از بی مهری ات ای یار مفتون

که هجران در میانه مایل افتاد»

 

شهریور 85

 

 ۴) کوچه ی عشق

 

 

هنوز

کوچه عشقت

صدای سوت مرا

به آشیانه گنجشکهای خسته می کوباند

و باد

تازیانه ی آهم به چین چین دامن تو رساند

که

سربگرداندی

نگاه خنده ات از دور قلب من لرزاند

جوانه های امید از درنگ تو گل کرد

و باز

با قدمهای تند تو پژمرد

هنوز

کوچه عشقت

نماد وعده ی ماست

 

 بهمن ماه ۸۵

 

 

 ۵)

 

حریم خیال من

در خواب

         بی انتهاست

اما

کجای این جهانی

             که

                 نمی جویمت

 

---

لینک این کارها در سایت تخصصی شعر ایران و جهان "شعرانه"
 

شاید دلت که آن همه دریا بود

 

 چند کار از کتاب شاید دلت که آن همه دریا بود

 

 

1-

 

مرگ سیاوش

 

با ناخن دسیسه

شخود

سودابه خیانت

باران

خمیازه میشکند

بر گلخن

کمین کینه

افراسیاب

کاووس پیر وقاحت

اسب سیاه سیاوش

از این گسیل به شکوه پر میکشد

گیس فرنگیس

در شانه های باد

طشت طلا

سرشار از جسد

آن شوم شیهه

شک را

بو میکشد مدام

تا دام بگسلد

دام است پی زدام

رام کدام سلسله زنجیر گشته است

تا مرگ

 

 

 

2-

موزه

 

در سر چه دارد این رود

کان زال زلف خود را

با مه گره میزد

سیلی سخت باد

بر یال کرکس کابوس

یاد آور پلنگ زخمی زهر

در موزه های موذی اشباح مرده

یال شب است

بر گرده ی سپید این صبح گاه تلخ

پر گشته آشیانه ی اشباح

از دود سربی سیگار های قرن

 

 

 

3-

زلف سیاه

 

انگار

نگار می نگرد

که تاب تابش مهتاب

بی تاب می شود

روزی که روزنه ی روز

بسته شد

زلف سیاه توتفسیر شب نمود

تضمین از قطعه ناصر خسرو

ناصر خسرو قبادیانی قطعه ای مشهور به نام " عقاب مغرور " دارد با این شروع:

روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خاست          وز بهر طمع بال و پر خویش بر آراست

مرحوم حاج میرزا محمود حامدی از این قطعه تضمینی کرده با این شروع :

"از سبزه صبا طرف گلستان چو بیاراست          بر شد ز فلک نغمه مرغان ز چپ و راست

ناگاه شد این قصه ز مرغی به نوا راست          روزی ز سر سنگ عقابی به هوا خواست

بهر طلب طعمه پر و بال بیاراست"

اما این دو بیت را جا انداخته و تضمین نکرد...

"چون من که تواند که پرد در همه عالم            از کرکس و ققنس و سیمرغ که عنقاست

در خاک تپان گشت و بیفتاد  چو  ماهی            وانگه نظر خویش گشاد از چپ و از راست"

از این رو شاعرانی از دشتی به استقبال از تضمین حامدی دو بیت بالا را تضمین نمودند...

1- مرحوم سیدعلی اکبر بهزادی

زین کرت و زین صولت و زین جاه و جلالم          شاهین  قدر  مات  از  این  قدرت بالم

بیهوده    من    از   قدرت     پرواز    نبالم        "چون من که تواند که پرد در همه عالم

از کرکس و ققنس و سیمرغ که عنقاست"

آن شوکت و آن هیبت و آن قدرت شاهی            یکباره  به دل گشت   بدین   روز  تباهی

گردید نگون سار و سبک چون  پر  کاهی           " بر خاک در افتاد و تپان گشت چو ماهی

ناگه نظر خویش گشاد از چپ و از راست"

2-   ایرج اسدی

بر  اوج   گشایم  پر    پرواز     دمادم            با حشمت و با هیبت و مردانه و محکم

فارغ ز همه قید زمان هستم و از غم           "چون من که تواند که پرد در همه عالم

از کرکس و ققنس و سیمرغ که عنقاست"

می کرد مکرر به  پر  خویش   نگاهی           آگاه     نبد    هیچ     ز    تقدیر      الهی

پنداشت که خود می نرود سوی تباهی       "در خاک بیفتاد و تپان  گشت چو ماهی

ناگه نظر خویش گشاد از چپ و از راست"

3-  سید اسماعیل بهزادی

تا بال گشایم به  سرا  پرده ی اعظم                از سایه ی من آب شود زهره ی ضیغم

از شوکت پرواز من این گشت مسلم                "چون من که تواند که پرد در همه عالم

از کرکس و ققنس و سیمرغ که عنقاست "

دست قدر از چرخ کشد تا که کلاهی            پرواز   کند   مرگ   چو    افکند    نگاهی

شد در نظرش دهر چو دریای سیاهی           " در  خاک  بیفتاد  و   بغلتید   چو  ماهی

ناگه نظر خویش  فکند از چپ و از راست"

4-   سیدمحمدرضا هاشمی زاده

در  واژه ی  پرواز  عقاب  است معظم             خورشید  جهان  زیر پر  ماست   مسلم

مائیم   در  آفاق  چو  طوفان   مجسم            " چون من که تواند که پرد در همه عالم

از کرکس و ققنس و سیمرغ که عنقاست"

غافل چو شد آن  مرغ  ز  تقدیر  الهی         افتاد  از  آن  اوج   و    در   آمد  به   تباهی

آن عاقبت کبر و غرور است که ماهی         " بیچاره  تپان گشت و در افتاد  چو   ماهی

ناگه نظر خویش گشود از چپ و از راست"

5-      احمد منصوری

اسباب جهانداری من هست فراهم            از  شهپر  اقبال  و  چنین   پنجه   محکم

تقدیر دل اشفته از این  امر  مسلم           "چون  من که  تواند که پرد در  همه عالم

از کرکس و ققنس و سیمرغ که عنقاست"

آورد   ز  کانون  دل خون شده  آهی             چون  ناله  مجروح  در  افتاده به چاهی

غیر از ره تسلیم نمی دید چو راهی            " در خاک بیفتاد و تباه گشت  چو ماهی

وانگه نظر خویش گشود از چپ و از راست"

 

مثنوی فکر نان

 

تا که میخواهم به کلک آرم سخن   

گفته های    نغز    ناب   خویشتن

در  پناه  سجع  و  ایهام  و  جناس

همچنان تشبیه  و ترصیع و قیاس

لف  و  نشر   و  التفات   و   التزام          

حسن تعلیل و سپس حسن ختام

با    چنین    آرایه های     بی بدیل          

وصف  او  سازم  به صد فن و دلیل

روی زیبایش   دو   چندان   ساختن       

بعد از آن  با  ساق  و  ران پر داختن

سنبل    گیسو    و   طاق   ابرویش            

نرگس و شهلا   و   جفت   لیمویش

قد  سرو    و     گردن     زیبای    او                

چشم   مست  و  قامت  رعنای   او

گونه ی   زیبا   و     از     لبخند     او                      

از  شکر خند  و   لب  چون  قند    او

 

چون  قلم  بر  روی کاغذ می کشم          

تا  کشم    با  ناز    یار    سرخوشم

لحظه ای   با   او   کنم   راز  و   نیاز              

یک  صدا    گوید   که    آوردی   پیاز

ناگهان      آوای     ناقوس      عیال               

می کند آشفته  آن  خواب  و خیال

باز   هم   با  یک   نگاه   نیش   دار                  

گویدم   پاشو    برو     نانی     بیار

زین همه شعرت چه سودی برده ای              

جز  من  و   این    بچه ها    آزرده ای

قطعه  شعری   از    بدهکاریت    گو                 

چامه ای  از  ننگ  و  بی  عاریت  گو

دیده ای   آیا  تو   قبض   برق  و   آب                 

کاین همه دادی به شعرت آب و تاب

گر  ببینی  قبض  تلفن   بی    درنگ                  

خشک در جایت شوی  مانند  سنگ

می پرد  از  روی  تو  یک  باره   رنگ             

بعد  از  آن  گویی  تو  اشعار  جفنگ

فکر  شعر  از  کله ات   بیرون  بکن               

نان  بکن  لیلی  و خود مجنون بکن

دلبر    موهوم     را     عذرا    مکن                     

خویش  را   وامق  تر  از  آنها  مکن

این همه حرف از  رخ  شیرین   مزن            

شرم  کن  حرفی  خلاف  دین  مزن

ویس گر شد عاشق رامین چه سود              

یا  که  شیرین  دل  ز  فرهادی  ربود

دائما    حرف    از     زلیخا      میزنی                

یوسف  بی چاره   در  چه  می کنی

دست   از   بی هودگی هایت    بدار             

نفله ات  کرده   است  گرگ    روزگار

از    منیژه   دل    اگر     بیژن     ربود                

دست    بیژن    کوپن   روغن     نبود

تو     برو      فکر     بدهکاریت   باش              

فکر   روز   سختی  و  خواریت  باش

گر   شده  نا کام   لیلی    به     درک            

خانه ات  خورده   هزار   و   یک  ترک

جان   من   فکر  شکاف  خانه  باش            

فکر   استعمار   این     ویرانه   باش

من    نمی دانم   تو    آخر  شاعری              

یا  که  در   بی پول   بودن   ماهری

حافظ و سعدی که با آن آب و   تاب            

شعر  می گفتند  شعر  نغز  و  ناب

 

جمله با چنگ و گل و مل  بو ده اند               

نه چنان تو  آسمان   جل  بو ده اند

شاعری چون تو که باشد لوت و لات                   

هی     بنالد      فاعلاتن      فاعلات

بی گمان   دیوانه   و    کودن  شده                   

مغز    اندر    کله اش    آهن   شده

خاک   عالم   بر   سر    آن   شاعری              

چون تو لات است و به فکر خل گری

قافیه    اندیشم    اما    این    عیال                  

گویدم   تا   کی  تو باشی بی خیال

صرف  و   وزن   قافیه   بر   هم بزن                

لحظه ای هم حرفی از شلغم  بزن

شرم   کن   آخر    بدهکاری    چقدر                  

فکر   ما  هم  باش  بی عاری  چقدر

چار  تا     همسایه ها     پیدا      بکن                 

عابری   هم   دیدی    استدعا    بکن

جملگی    شاید   تو   را   یاری  کنند                 

این    ابو طیاره ات    را    هل   دهند

خیز   جانا   فکر     بد بختیت     باش                  

فکر   آن  ایام    جان سختیت    باش

آری آری  فکر   قسط  و   فکر    وام              

قامتم   را    کرده   مثل   حرف   لام

با  چنبن  قسط  و   چنین  وام   کلان           

کی شود حرفی زدن از ساق  و  ران

لیک   جای   ساق   و   ران    دلپسند             

رفته ام    در     فکر     ران    گوسپند

بعد  از  این  باید  به  فکر   نان   شوم             

فکر  جنس   بنجل   و    ارزان    شوم

آری آری    هاتفی   از     غیب    گفت            

"فکر   نان  بودن  به از     الفاظ   مفت

از   غم     هجران     معشوقه     منال             

تا    ابد    معشوقه       گردیده    عیال

با     عیال     خود    برو    جانا     بساز                  

محتوای    شعر     تو     نان    و     پیاز

 

 

---

 

سید اسماعیل بهزادی در اتحاد جنوب

نامت چه مستعار مانده است

 

چند کار کوتاه از مجموعه ی نامت چه مستعار مانده است

 

 

 

 

۱

آن گاه

که بی تو ، با تو ام

با تو     

            تو ام

                        دی ماه ۱۳۷۵

    

                  

۲

بی تابی دلم را

در تابه میریزم

کودکی

از تاب زدن می ایستد

و من

در تب و تاب سطری دیگر.

                                    خرداد ۱۳۷۸

 

 

۳

زندگی ورق میخورد

و مرگ

ای کاش منعکس شده بود

در شعری که هرگز

                            سروده نشد.

                                             اسفند۱۳۷۵

 

 

۴

چهل و شش بار آه کشیدم

و چهل و شش شکوفه ی یاس پژمرد

برگ های خرزهره

با کف های ممتد

جشن تولدم را

                     تبریک گفتند.

                                         فروردین ۱۳۷۴

 

 

 

۵

ساعت ده و ده دقیقه بود

که آسمان فرود آمد

که چهار مرد

گهواره مرا تکان دادند

و زمین

مرا در عمق جاذبه ی خود

                                   جای داد

ساعت

درست ،ده و ده دقیقه بود.

                                      ۱۳۷۲/۱۰/۲۱